۱۳۸۹ بهمن ۳۰, شنبه

برخیز به نام عشق







 


        








           برخیز و خواب را 
       


         برخیز و باز روشنی آفتاب را
         


        
       من با بطالت  پدرم ، هرگز بیعت نمی کنم ..  

۱۳۸۹ بهمن ۲۳, شنبه

آرزو







در  کوره راه زندگی‌ ،سالهاست که می‌گردم ،
 لابلای خاطرات   قدیمی‌ ، با حسرت هر سطری را و هر نقشی‌ را مرور می‌کنم ،، به دنبال یک نشانه ام ،،  یک سایه ، یک ردّ پا  ،
در جستجوی کمی‌ حقیقت ، در آرزوی یک دم زندگی‌ ،
راه‌ها را طی‌ کرده‌ام  ،جاده ها را کوبیده ام ، 
 گام‌ برداشتم، دویدم ، زمانی‌ هم  گم شده درظلمت و تنهایی ، درخود فرورفتم  ،
 میان  تاریکی‌  چشم دوختم ، چیزی جز  سیاهی  نبود ، ولی‌ بازهم جستم ، باز هم کاویدم.
آنچه را می جستم  بی نشان بودپس تمام جهان نشان من شد.



تو را جستم ، تو را خواستم ،و با هر نفسی تو را طلب کردم .
                            تو که هستی‌ ؟ تو چه هستی‌؟
نسیمی معطر از دور دست، که بوی گلهای بهشت کودکی مرا به همراه دارد؟
                         یا آهنگی دلنواز که با هر نت آن یاخته های وجود به رقص در آیند ؟
نگاهی‌ نافذ و مهربان که چون مادر مرا مینوازد ؟         یــــا
                        حسی سرشار از شیفتگی‌ که عاشقانه با خون در قلب من میطپد؟
 با تو ام‌ای آرزوی بلند من!
                        آیا  تو نیستی‌؟ همان که دور دست دل افروز امید  بود؟
                  
   گاه تو را در غرور  سر بلند یک قله یافتم و گاه در بخشندگی یک ابر .
گاه در زیبایی و لطافت یک گًل متجلی شدی،
                     و گاه در شیفتگی و خودسوزی یک پروانه  ،
زمانی‌  در موج دریا تجسّم خشم شدی،،
                      و زمان دیگر   در بالهای یک پرنده ، تبلور آزادی .
گاه در غرور سبز یک درخت ، آمیخته‌ای از شکفتن زندگی‌ ، بهار شدی.
                      و زمان  دیگر در برگ ریزان پائیز ،نشانی‌ از پوسیدن ، خزان شدی.
گاه  برای من خدای  عشق بودی
                    و زمانی‌ به سردی یک  سنگ ،  گور احساس  شدی.
                                     گاه آسان شدی ، و زمانی‌ سخت ،
  گاه راهی‌ کوتاه بودی  و هموار،  
                     و زمانی‌ دیگر جاده ای طولانی‌ و سنگلاخ .
 به من بگو،، تو که هستی‌ ، تو چه هستی‌؟
                                                که  ذره ذره نیاز منی ؟

 تودرمن  طلوع زیبای زندگی ،گرمای احساسی  ،
                  بدون تو  راه را پایانی نیست  ،  که همه امید   دور دست منی.
بمان برای من ،
         با من نفس بکش
                و  در من زندگی‌ کن ،
                          که  هر چه هستی‌ ، با تو بودن مرا کافیست ،
                      تو آفریننده‌ای ،
                                نقاش خیالی ،،   ستاره آسمان منی،،
                            تو به بزرگیه همهٔ کائنات،،
                                            تو به  بلندای آرزوی منی!



عنوان ندارد

من این را یاد گرفتم که یک انسان فقط هنگامی حق دارد به انسانی‌ دیگر از بالا به پایین بنگرد که ناگزیر باشد او را یاری دهد تا روی پای خود بایستد.



۱۳۸۹ بهمن ۱۵, جمعه

نقشی‌ از خیال

عاقبت
یافتمت ،  همینجا ،  کنار من..

با شوق به  سویت  دویدم ! تو اینجایی؟
نگاه
شیفته ات  به سختی از افق  جدا شد، لحظه‌ای کوتاه مرا دید ،ولی‌ باز  بر آسمان
کشیده شد.  

پس از
باران بود ،مابا پاهای برهنه و فرو رفته در گل سرد و چسبناک ایستاده
بودیم.

انگشت
اشاره  را بر آسمان کشیدی و فریاد زدی ! رنگین کمان!

در امتداد  انگشت تو  افق را نگریستم . مجذوب بر جای
خود..

 شوق
گم شدن در آن دریای رنگ و نور را در قلب خود و نگاه تو  یافتم
.

دستم
را میان انگشتان کوچک خود فشردی و به سوی آن منشور زیبا روان
شدی.

 تو را نگریستم که به پهنای همه صورت میخندیدی.  خواستم بدوم ولی‌
پاهایم یاری نمی کرد.

من
در لابلای آن توده سرد و چسبناک هر دم به سویی می‌لغزیدم. با ترس از سقوط بر جای
ماندم و نگاهم تو رو که بی‌ پروا می‌رفتی با حسرت نوازش کرد.

با دستان رها شده . به یکباره در سرما و مه‌ سنگین غوطه ور
شدم و نور را گم کردم
.

 اطراف
را نگریستم و  صدایت زدم ترسان.

صدای خنده کودکانه ات  از میان مه‌ غلیظ درگوش من بود
وصدای قلب من که به آوایی سخت
میکوفت.

به امید یافتنت به آن دود  سفید رنگ چشم دوختم  و باز  صدایت زدم . ولی تو نیامدی
.

ومن،
  معلق در گستره آن فضای تاریک و لز ج
و پراز وحشت گم گشتن ، که ناگهان دستی‌ کوچک روی چشمانم نشست و
فریاد شادی که ،
من بردم ! من بردم!
وباز تو بودی. آن‌ که زندگی‌ را شادمانه به
خود میخواند..